Ama rağmen tutunmaktan, umuda anlam katmaya devam etmekten başka çaremiz..

Uzun yollardan geçiyoruz hayatımızın her dakikasında,
Minik minik adımlarla başladığımız, uzun yollarda yorulmaya cesaret gösteremeyen ayaklarımız var.
Her bir yoldan geçişimizde tesadüf sayılacak güzel manâlar yükleyebildiğimiz karşılaşmalarımız var.
Tesadüf mü, gitmek istediğimiz, gitmeyi seçtiğimiz yönde yolculuğun doyum noktasını yükseltecek güzellikler mi nitelendirdiğimiz belki hiç bir zaman bilemeyeceğiz, belki bilmeyi tercih etmeyeceğiz.
Yaşam, her günün doğuşu gibi her zaman bir yerlere götürüyor olacak bizleri, günler kararacak geceler olacak ve biz yine ertesi gün, her gecenin bir gün doğumu olduğunu bildiğimiz gibi güneşin doğacağını biliyor olacağız.  Kaderin bizden beklediği bu belli ki.. Bizi bir yerlere götürdüğünü sanmamızı istemesi, belki bizim gittiğimiz yollara kendi kendine anlam kazandırıyor olması gibi.
Kader diye bir şey yok belki, yine ve her şeyde olduğu gibi kim bilebilir ki?
Hayata dair boşluklarımız doldurmak için değildir belki?
Öyle bir nedendir! Var olmak için belki.

Duygu Küçer