Kilitli kapılar arkasındanasıl bir hayat..

Nasıl öğrendim ben kilitsiz yaşamayı, kapılarımı her zaman sonuna kadar açık   bırakmayı, birini sorgusuzca hayatıma katmayı.

Birden bire onun hayatına dahil olmayı..

Kimi zaman samimiyetten yara alacağımı söyleyenler oldu, ben nasıl becerdim hiç yara almamayı.

Onlarca dakika hatıra bırakan konuşmaları unuttum, tavla sohbetinde zarın  hep yek gelmesine bakarken, çaya şeker katmayı unuttum.

Beklentilerimin aksine, insanların vermek istediklerini aklımda tuttum.

İnceliklerin derinlerde kaldığını, küçücük bir şey bile olsa bana neler yazdırdığını unuttum.

Unutmam ki parlak günlerin ışığına yürüdüğümü, dayanak noktalarında ne emekler çürüttüğümü, renklerin içinden çıkan fikirlerimin ne umutlara tüttüğünü..

Sessizliğinin hikayelerinde, prenseslere ne olduğunu merak etmedim.

Hikayelerin sesinde prensenlerin ne anlattığını hiç işitmedim.

İnce ince uzaklaşıyorum insanlardan, ince ince çizgiler çiziyorum kaderime, derinleşmesin hikayemin yarıkları diye.

Bu güne kadar veremediğim kararların aslında verilmiş olması gerektiğine inandırdım kendimi, kararı çoktan verilmiş olsaydı, sanki ne değişirdi de?

Uzun gecelerin, bitmeyen muhabbetlerin, sana hiç çıkmayacak olan yolların, beni anlatmayacak olan filmlerin, gerçekliğini yitirmiş bir hikayenin, yazmayacak olan kalemin, benim dahil olamayacağım bir hayatın içinden sesleniyorum kendime..

Bu defa vazgeç ya da vazgeçme..

Gideceğin yolu iyi seçmenin şerefine..

İçeride olduğun yada çıkacağın kapıyı kilitlemen dileğiyle.

Duygu Küçer