Tüm bunları yapmak yerine hikayene dışarıdan bakabilmenin, tüm bu hikayelerin arasındaki bağı kurabilmenin, sana neyin iyi geldiğini anlayabilmenin, gri renkli havasına alışabilmenin, bir gün dağılacak bulutların ardından gelecek olan beyaz bir gökyüzü istiyor olabilmenin ve gerçekleşebilmesinin değerini anlayabilmenin..
Sakinliğin ve geçen zamanın içinden kendine seslendiğin noktadan ne kadar uzaktasın.
Seni eskiye götürecek ve eski anılarını canlandıracak her türlü hissiyattan, renkten ve kokudan kaçmak mı istiyorsun?
Yoksa tüm bu olanı (kimine göre kabullenmek) anlayışla bakabildiğin bir yerden kenarda durup senin tüm olanlara rağmen geldiğin günleri seyretmesini mi diliyorsun?
Sen hayatında ne kararı verirsen ver, yol var ilerlediğin kadar.
Gitmek istediğin rota da bulunur elbet.
Bir tahta üzerine bir çivi çakmakta bir şeydir. Bir tahta üzerine bir tahta koymakta birşeydir.
Önemli olan sonucunda senin istediğin ve yarattığın hikayenin geçerliliğinde kullanabileceğin aleti üretebilmektir.
Duygularımızda bize bunu yapar, gerçeklikten uzaklaştığını düşünmeden kaçarsın. Öyle bir kaçarsın ki, dünyayı turlamış ve gerçekliğin olması gereken ve hep olduğu yerdeki başlangıcına ulaşmış olursun.
Başlangıç artık sana gerçek gelmez ve uzak olduğun en uzak noktada olduğunu varsayarsın.
Ne kadar zor olabilir ki, yeniden başlamak.
Başlangıç noktasına geldiğini anlamamak ve ya başlangıç noktasına tekrardan isteyerek gelmek.
Başlayabilirsin!
Sadece bu defa başka yolları deneyebilirsin, yine aynı yollardan geçebilirsin, sonucunu ne kadar değiştirebilir...
Sorular her zaman hayatının içinden gelecek ve beyninin derinlerinde harikulade yerler edinecek.
Düşüncelerinin de yaşamaya ihtiyaçları var, en az senin yaşamaya ihtiyacın olduğu kadar.
Sahi, senin yaşamaya neden ihtiyacın var?
Bu beden sana verildiği andan itibaren geliştirdiğin duyguların..
Bir yerde okumuştum, Spinoza demiş ki; “Havaya atılan bir taş, düşünebilseydi eğer, kendi isteğiyle düştüğünü sanırdı”
Hepimiz böyle değil miyiz? Biz düşünebiliyoruz diye mi bir yerden bir yere atlarken karar verdiğimizi sanıyoruz?
Bilim ise; bunun kararına vardığımızdan 6 saniye önce beynimizin kararı zaten vermiş olduğunu kanıtlamış.
Nee?
Balık hafızası 6 saniye değil miydi?
Belki de balıklar bu sebepten unutuyorlardır.
Belki de balıkların hafızası bilindiği gibi 6 saniye değildir de, kendilerinden önce beyinlerinin bazı şeylere karar veriyor olmalarına karşın yine kendi beyinlerinde geliştirdikleri bir savunma mekanizmasıdır.
Bu savunma da yüzyıllarca devam edince balıkların hafıza özelliği olarak kalmıştır.
Yine, her zaman ve her şeyde olduğu gibi, kim bilebilir ki?
Büyük fikirleriniz varsa onları ifade etmek için büyük kelimeler gerekir.
Ama bu küçük fikirleriniz varsa küçük kelimeler ile ifade etmek anlamına gelmeyebilir.
Sadece hata yapmalı insan, bence. Biz duymadık mı hikayelerden; hataları yaptıkça doğrulara ulaşılabilindiğini.
Bir de doğrunun kime göre neye göre doğru olabileceğini..
Ben hatalarımı seviyorum, belki de en çok onları seviyorum.
Beni ben yaptıkları için beni benden uzaklaştırmadıkları için..
Ancak hata yapıyor olmamın beni bana yaklaştırdığını da kim söyleyebilir.
Yola çık ve dene diyorum kendime, ister aynı yolda aynı hataları yap, ister aynı yollarda farklı hataları yap, ister farklı yollarda aynı hataları yap, istersen de farklı yollarda farklı hataları yap. Tüm kombinasyonları denediğinden emin ol.
Ömrün yettiğince, sevgini güttüğünce ve bu işin derinlerine indiğince, nasıl bir hayata sürüklendiğini anlayabileceksin.
Yarının hatalarının yapılacağı yeni bir gün olacağını bilmek ama diğer taraftan insanın yapabileceği hataların bir sınırının olmasının gerektiğini anlamakta güzel. Çünkü bir gün tüm kombinasyonları bitirmek ve bir daha hata yapmamak istiyorum.
Kendimi dinlediğimde anladım ki..
Zor olmasa gerek.
Duygu Küçer
0 yorum:
Yorum Gönder