Dayanılmaz sancılar içinde büyüyorum..
Daha ne isteyebilirim hayatımdaki güzelliklerden başka bilemiyorum.
Bu bir tükenmişlik sendromu ise bendeki enerji nereden geliyor.
Bu bir depresyon hali ise mutluluğumun enerjisini düşüren tek gölge düşünmek mi..
Çözemediğim olayların içinden çıkamıyor olmak..
Aslında olması gerekenin dışında bir çizgide yürüyor olmak..
En fazla ne kadar erteleyebilirim ki yaşayacağım hayatı bilememek..
Ders çalışmak ne zor, sonrasındaki pişmanlık daha daraltıcı bir olay olacak..
İstediklerime ulaşmakta vereceğim savaşı bedensel olmasından çok zihinsel yapı ile çözmek bana daha huzur veriyor olamalıydı..
Ancak bir çözüm bulamıyor olmama da şaşmamalı..
Tıkanıklığım, hayatımın her güzel anındaki gibi kahkahalı geçmiyor.
Dağınık, sıkışık, karışık ve yalnızcana...
Düşüncelerimin yalnızlığı ile baş başa kalmayı beceremeyen biriyim ben..
Düşüncelerimin annesiyim, katiliyim belkide
Düşünmek istemediğimde bunu nasıl atlatabileceğimi düşünmek bile bana acı vermiyor.
Yaşlanmak bana sancı veriyor ve yaşlanmanın bunca eziyetli olacağını hiç düşünememişim meğer..
Yaşlanmak benim tek hayalimdi oysa..
Sanırım bazı şeyler istediğim gibi olmadı..
Olsun, o da olmasın.. Ne önemi var..
Şafak atıyor olması önemli...
duygununblogu
