FERİ SÖNMEMİŞ FERMAN

sesinin kınında bekleyen akşam

gözlerindeki nazara

kurşun döktüğüm kelimeler

kuraklığın derinliğinde hileli beyazlık

rüyaların asılsız eteklerinde kamaşan su

seni bana kavuşturan

aşk mürekkebi

kör eder

kelimelerin gözlerini

kalbim

beyanımdır

gitmeye duran

kanda kurutulan veda sözleri

nice söylense

hiç söylenemeyen

kısa süren aşkın uzun vedası

sönmemişken gözlerimizde

ilk günkü gibi tutuşan fer

yolunu bekletir bitmemiş ferman

ne kalan kalır ne kimse gidemez buradan

ayrılıkla tartılan aşk araftır

sonsuz bir şimdiki zaman

(m.mungan)